Przypowieść o smutku
Na kamieniu, pośród drzew, siedział Człowiek, zatopiony głęboko w smutku. Zbliżyły się do niego zwierzęta i powiedziały: „nie chcemy, abyś był smutny. Poproś nas o cokolwiek, a damy tobie”.
Człowiek powiedział: „Chcę mieć dobry wzrok”. Sęp odpowiedział: „Będziesz miał go ode mnie”.
Człowiek powiedział: „Chcę byś silny”. Jaguar powiedział: „Będziesz silny jak ja”.
Wtedy Człowiek rzekł: „Pragnę poznać wszystkie tajemnice ziemi”. Wąż odpowiedział: „Pokażę Ci je”. I tak trwało to ze wszystkimi zwierzętami. A kiedy człowiek zebrał wszystkie dary — odszedł.
Wtedy sowa powiedziała do innych zwierząt: „Teraz człowiek wie dużo, będzie w stanie zrobić wiele rzeczy. Tego się obawiam”. Jeleń odpowiedział: „Człowiek ma wszystko, czego potrzebuje, teraz nie będzie smutny”. Ale sowa odpowiedziała: „Nie. Widziałam wyrwę w Człowieku, głęboką tak bardzo jak głód, którego nigdy nie zaspokoi. To czyni to smutnym. Będzie brał i brał, aż pewnego świat powie:
«Nie ma mnie już i nie zostało już nic, co mogę dać »”.
Przypowieść znam z jednej ze scen filmu Apocalypto (reż. Mel Gibson).
PS1 Podobał Ci się tekst? Zostaw “łapkę”! Albo poleć znajomym na Facebooku lub Twitterze — będzie mi bardzo miło!
PS2 MadeInZen jest także na Facebooku i Instagramie.
PS2 Wiesz, że na stronie zarazinski.pl znajdziesz więcej moich materiałów?
