Kwestia perspektywy

Kiedy kilka lat temu zakończył się mój poważny związek. Myślałem, że w życiu nic dobrego już mnie nie spotka. Jak to?, pytałem siebie, w gruzach legły plany, które przecież ułożone były skrupulatnie na całe życie. Założę się, że też tak mieliście, prawda?

Takie prawa młodości. Popadać w skrajności, przekonywać, że to już koniec, zmarnowane życie, game over. Ale z wiekiem wiele się nie zmienia — podejmujemy złe decyzje, nasze zaufanie bywa niszczone, spotyka nas niesprawiedliwość, życie daje w kość. To wszystko boli, dołuje, potrafi skutecznie podważyć samoocenę. Been there, done that.

Czas na zmiany

W moim przypadku pomogły dwie rzeczy: czas i zmiana otoczenia. Wychodzenie na jasną stronę mocy trwać może długo, po drodze z pewnością nie będzie łatwo, ale oczyszczenie nastąpi, choć czasem, w tym danym momencie, wydaje się to mało prawdopodobne.

Myślałem o tym ostatnio i wydaje mi się, że lecznicze właściwości zarówno czasu, jak i zmiany otoczenia można zamknąć w okrągłym zdaniu: wszystko jest kwestią perspektywy.

Patrzymy na każdą z naszych spraw z jakieś odległości. Najcześciej wszystko jest w porządku, dość dobrze czujemy, co jest ważne (i bliższe), a co mniej istotne (i dalsze). Czasami jednak gubimy perspektywę. Dzieje się tak zwłaszcza w naładowanych emocjonalnie kwestiach: rozstaniach, ślubach, finansach, śmierciach…

Niewłaściwie dobrana perspektywa prowadzi do niewłaściwego osądu. A to z kolei do zagubienia, konfuzji, smutku, gniewu, samotności.

Z właściwej odległości

Tuż po rozstaniu patrzyłem na swój związek ze złej perspektywy. Przystawiałem go tuż przed oczy; przysłaniał mi wszystko inne, nie było już miejsca na nic, zwłaszcza na nic dobrego.

Czas i zmiana miejsca zamieszkania pomogły odnaleźć właściwą perspektywę. I wiecie, dziś widzę to jako ważny, ale tylko epizod w moim życiu. Co więcej, mam wrażenie, że wyzwolił mnie do czegoś naprawdę dobrego. I tym właście jest dziś dla mnie: epizodem, na który mogę patrzeć nie z perspektywy rozczarowania, ale tych kilku fajnych wspomnień, jakie po sobie pozostawił. Reszta — nie ma znaczenia.

Perspektywa… tak. Zgłębianie buddyzmu oraz nieprzebrana miłość do Dude’a sprawiły, że na zdecydowaną większość spraw patrzę teraz z bardzo dużej odległości, mam — powiedziałbym — kosmiczną perspektywę. I wiecie co? Jest mi z tym cholernie dobrze.

Ludzie, jesteście wspaniali! I nigdy nie pozwólcie, aby coś zepsuło Wam taką perspektywę! Zwłaszcza Wy sami.

Czasem ktoś lub coś przysłania cały świat…

…dobrze wtedy nieco się oddalić, rozejrzeć…

…dostrzec kontekst, świat dookoła…

…a czasem nabrać kosmicznej perspektywy. Na zdjęciu słynna błękitna kropka (Ziemia z odległości ok. 6,4 mld km). Carl Sagan powiedział: Consider again that dot. That’s here. That’s home.

Piszecie do mnie, że moje teksty dają Wam odetchnąć, pomagają znaleźć sens, kierunek. Dziękuję z całego serca za te słowa, to bardzo miłe i ważne dla mnie bardzo!

Chciałbym jednak napisać wyraźnie: MadeInZen to moje przemyślenia, można się z nimi zgadzać lub nie, a ja nie mam w sobie przekonania, że wszystko wiem najlepiej (wręcz przeciwnie!). Nie jestem psychologiem, psychiatrą, terapeutą — i nigdy nie podejmuję się prób rozwiązania Waszych problemów. Zawsze Was chętnie wysłucham, jasne, ale uważam, że byłoby bardzo nieodpowiedzialne, gdybym próbował angażować się bardziej niż to właściwe. Jeśli więc spotkało Was coś naprawdę złego to pamiętajcie: nie jesteście sami. Szukajcie profesjonalnej pomocy. Jest mnóstwo miejsc, w których otrzymacie właściwe wsparcie.

PS1 Podobał Ci się tekst? Zostaw „łapkę”! Albo poleć znajomym na Facebooku lub Twitterze — będzie mi bardzo miło!

PS2 MadeInZen jest także na Facebooku i Instagramie.

PS3 Wiesz, że na stronie zarazinski.pl znajdziesz więcej moich materiałów?